MAGNET: A BL Story by Xross Kyuuketsuki

CHAPTER 7

MAHIGIT ISANG LINGGO NA RIN KAMI’NG MAG-ON ni Hazel at napapadalas ang pagsisiping namin. Paminsan-minsan ay parang nalilimutan ko ang nararamdam ko kay Kiyo, pero dahil bati na kami ulit ay hindi ko pa rin maiwasan na makadama ng kakaiba sa tuwing kami lang ang magkasama.

Ngayong gabi ay hindi kami sabay na umuwi ni Kiyo. Nanggaling kasi ako sa bahay nina Hazel para alam niyo na, magparaos ng init ng katawan. Papasok na ko sa gate ng village nang tawagan ako ni Renz. Ngayon na nga pala ang kaarawan niya.

“Hello, Renz, ano’ng meron?” Tanong ko. Kunwari ay hindi ko pa alam kung bakit siya tumatawag.

“Ano’ng meron?” Sagot ni Renz, “Nalimutan mo na ba? Birthday ko ngayon. Pumunta ka sa bahay, ha. Ikaw ang guest of honor ko.”

“Wala akong regalo…”

“Hus!” ani Renz, “Ikaw lang, sapat na.”

Sa hindi ko maipaliwanag na dahilan ay nagtungo ako sa bahay ni Renz. Ewan ko ba. Ang alam ko ay ayaw ko sa kaniya, pero simula nang may mangyari sa amin ay para bagang nabawasan ang pagka-inis ko.

Sa gate pa lang ay naririnig ko na ang mga kaibigan niya na nagkakasiyahan; iyong isa pa nga ay malakas ang boses habang kumakanta sa videoke. Twenty-eight years old na si Renz — wala pa ba siyang balak mag-seryoso?

“Oi, Yuu!” Masaya ang tinig ni Renz nang tawagin niya ang pangalan ko. “Kanina ka pa ba nandiyan? Halika, pasok ka.”

Marahan kong binuksan ang gate at dumeretso sa kanilang sala. Naroon ang siyam pa niyang mga kaibigan, kasama na ang maingay na kumakanta sa videoke.

“Mga ka-team ko sila sa basketball.” Pakilala ni Renz.

“Alam ko. Napapanood ko kayo pag may liga.”

Ngumiti si Renz. Alam niya kasing nanunuod lang ako ng liga kapag may laro si Kiyo. At iyong sinasabi kong napapanuod ko sila — actually, isang beses ko lang silang napanuod. Nagyaya kasi si Kiyo na samahan ko siya para suportahan ang team ni Renz.

Inihatid ako ni Renz sa sofa, katabi ng maingay na kumakanta: si Kaito — Isa ring half-Japanese na gaya ko. Palibahasa’y naka-inom na, inakbayan ako ni Kaito habang todo bigay sa pagkanta ng Careless Whisper.Napansin ni Renz ang pagkabigla ko kaya inalis niya ang braso ni Kaito sa pagkaka-akbay sa akin.

May ilang minuto na rin akong nasa bahay ni Renz pero hindi ko nakikita ang asawa’t anak niya. Hindi ko alam kung nababasa ba ni Renz ang iniisip ko dahil mabilis niya ring naipaliwanag sa akin na umuwi sa bahay ng mga biyenan niya ang kaniyang mag-ina para mag bakasyon ng isang linggo.

Dito medyo gumaan ang pakiramdam ko. Kahit papaano’y nabawasan ang pagka-ilang ko. Isa na lang ang pasaway, si Kaito na panay ang akbay sa akin kahit na maya’t-maya itong inaalis ni Renz. Nang hindi na makatiis si Renz ay pinalipat na niya ako ng upuan para wala na akong ibang katabi.

Abala si Renz sa pag-aasikaso ng kaniyang mga bisita, at paminsan-minsay ay umuupo siya sa gilid ng upuan ko at aakbay sa kin. May ilang beses pang tinangka ng mga kaibigan ni Renz na painumin ako, pero hinaharang ito ni Renz.

Habang lumalalim naman ang gabi ay unti-unti nang nababawasan ang mga bisita ni Renz. Mga ilang oras pa at tanging si Kaito na lamang ang natira at parang ayaw pa ring magpa-awat sa pagkanta. Nagsimula nang magligpit si Renz.

Nang may ilang sandali na si Renz sa kusina ay lumapit sa akin si Kaito at tinangka akong halikan. Mabilis akong napailag pero napikon ata siya sa ginawa ko. Dito niya biglang hinablot ang kamay ko at mabilis na ipinasok sa suot niyang basketball shorts. Tinangka ko pang hugutin ang kamay ko pero mahigpit ang pagkakahawak sa akin ni Kaito sa kabila ng pagkalasing niya.

Mabuti na lamang at dumating si Renz. Nang makita niya kami sa ganong sitwasyon ay madali siyang humangos palapit kay Kaito at itinulak ito.

“Tangina, pre, bisita ko rin si Yuu!” Galit si Renz.

“Pasensiya na pre,” Ani Kaito sa gitna ng kalasingan. “Ang alam ko kasi, bakla yan eh.”

“Putang ina! Umuwi ka na, Kaito! Nababastos na ang bisita ko!”

Iyon lang at ipinagtulakan na ni Renz palabas ng gate nila si Kaito. Nang bumalik siya ay kita pa rin ang galit sa mukha niya, pero madali siyang kumalma nang mapansin na natatakot na ako.

“Uminom ka muna,” sabi ni Renz sa akin. “Baka natakot ka eh. Pampakalma yan.” Sabay abot ng bote ng beer.

Hindi pa ako nakakainom ng alak sa buong buhay ko, kaya hindi ako sigurado kung iinumin ko ba ang alak na iniaalok ni Renz. Pero gaya nang unang gabi namin na wala akong nagawa sa alok niya, madali rin akong nakumbinsi na inumin ang beer.

Halos mapangiwi ako sa pait ng alak, at nasamid pa ako. Natawa si Renz, pero pinainom pa niya ako. Hindi ko namalayan pero nasa ikatlong bote na ako at parang nagugustuhan ko na ang lasa ng beer. Pakiramdam ko rin ay parang tumataba ang pisngi ko — parang namamanhid. Bukod pa dito ay hindi ko alam kung inaantok ba ako o nahihilo pero parang umiikot na ang paligid ko.

Naramdaman ko na lamang na niyayakap na ako ni Renz habang pilit na ipinapa-ubos sa akin ang laman ng bote ng beer. Maya-maya pa ay nararamdaman ko na ang kaniyang mga labi na gumagapang sa aking leeg at batok.

Hindi ako pumapalag hindi dahil sa gusto ko rin, kung hindi dahil sa hindi ko mautusan ang katawan ko na lumaban. Baka kasi hindi na naman ako pansinin ni Kiyo pag nalaman niyang magkasama kami ni Renz.

Pero bakit ba kasi napakahina ko? Gusto ko si Kiyo pero hindi ako makatanggi sa pang-aakit ni Renz. Alam ko naman sa simula pa nang sabihin ni Renz na wala ang mag-ina niya ay posibleng may mangyari sa amin ngayong gabi. Nagtatalo ang isip ko kung mananatili ba ako rito para saluhan si Renz sa magdamag o uuwi na lamang ako upang hindi na magalit sa kin si Kiyo.

Bago ko pa namalayan ay tuluyan na akong nahubaran ni Renz. Nakasandal ako sa sofa, hilo pa rin, habang pinagmamasdan siyang maghubad. Muli na namang tumambad sa akin ang malaki niyang batuta. Marahan niyang ipinasubo ito sa akin at hindi naman ako tumanggi. Nilasap ko ang kahabaan ng kaniyang ari habang hinihimas himas ko naman ang sa akin.

Matapos pa ang ilang minuto ay hinugot ni Renz ang ari niya sa aking bibig, at muli niya akong pinainom ng beer. Lalo pang tumindi ang pamamanhid ng aking katawan, at hindi na nga ako nakalaban pa nang ipihit ako ni Renz patuwad.

Alam ko na gusto niyang ituloy ang hindi niya nagawa dati — ang tirahin ako. Naiisip ko nang masakit iyon pero hindi talaga ako makalaban. Parang may kung anong boses ang bumbulong sa akin na nagsasabing gusto ko rin ito.

Hindi ko alam kung saan galing, pero may hawak na’ng bote ng pampadulas si Renz at pinunasan niya ng laman nito ang kaniyang ari. Matapos nito ay itinutok ni Renz ang naninigas niyang batuta sa aking butas.

“Huminga ka ng malalim, Yuu.” Utos ni Renz, “Tapos pag sinabi ko’ng exhale — exhale.”

Huminga ako ng malalim. Muli ko’ng naramdaman ang ari ni Renz, dahan-dahan itong pumapasok sa aking butas. Nang utusan ako ni Renz na mag exhale ay bigla kong nakagat ang kutson ng sofa dahil sa tindi ng hapdi na naramdaman ko.

Parang napunit ang balat ko sa laki ng ipinasok ni Renz. Gusto ko siyang itulak palayo, upang itigil na niya ang kaniyang ginagawa, subalit pinigilan niya ang mga kamay ko. At habang hawak niya ako ng mahigpit ay patuloy lamang siya sa pagbayo sa akin.

“RENZ!” Bulalas ko, “Tama na, masakeet!”

“Konti na lang, Yuu,” ani Renz sa pagitan ng paghingal, “konti na lang… AAAAAHHHHHHHH”

Naramdaman ko’ng pumutok sa loob ko ang mainit na katas ni Renz, at unti-unti nang bumagal sa pagbayo si Renz sa akin. Nang huminto siya ay lupaypay kaming dalawa sa sofa. Nakapatong siya sa akin habang ako ay nakadapa. Pareho kaming hingal kabayo.

Natawa si Renz. Hindi ko alam kung bakit, pero natawa rin ako. Maya-maya pa ay dalawa na kaming tumatawa. Natigilan lang ako nang muli ko’ng maramdam ang hapdi sa aking butas. Marahang hinugot ni Renz ang kaniyang batuta at niyakap niya ako ng mahigpit. Tuluyan na kaming nakatulog sa sofa — hubo’t hubad, pawisan, lasing…

…masaya.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25