Chapter 12
ZIV
I saw her. Nakita ko siya after three years.
Walang slow motion gaya nang una ko siyang nakita. Walang imaginary fireworks sa paligid namin. Walang paru-paro sa tyan ko. Steady lang din ang tibok ng puso ko na mukhang nasanay na kapag nandyan siya kahit matagal ko rin siyang hindi nakasama.
Nakakatawa pero nang magtama ang mga mata namin ay pareho pa rin ang nakita ko. Nakita ko ang sarili ko habang kasama siya. Nakita ko ang bukas at hindi ang kahapon.
Pero hindi ko ipagkakailang nabubuhay pa rin ako sa kahapon. Nabubuhay sa sobrang daming what-ifs na hindi ko na alam kung paano matatapos. Ginawa kung busy ang sarili ko sa trabaho. Pinigilan ko ang sarili ko na tawagan siya kahit alam ko ang numero niya. Ginusto ko din na padalhan siya ng sulat pero hindi ko ginawa.
Alam ko kasing masaya na siya. Gaya nga ng sabi ko, ipinagdarasal ko na sana araw-araw masaya si Lois Dei. Nakalimutan kung idasal na sa piling ko kaya sa piling ng iba siya naging masaya.
Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya. Alam kung darating ang araw na makikita ko siya dahil maliit ang mundo para sa amin. Hindi ko lang alam na ngayon agad. Hindi ako nakapaghanda sa araw na ito.
Wala pa rin siyang pinagbago. Simple pa rin at walang arte sa katawan. Humaba na ang buhok niya na dati ay hanggang balikat lang. Tumangkad rin siya ng kaunti at nagkaroon lalo ng hugis ang katawan niya. Pero ang mga mata niya, iyon pa rin ang mga matang hindi ako magsasawang titigan.
Sinubukan kung gumalaw pero parang napako ako. In-imagine ko ang bagay na ito. Kung anong gagawin ko uli kapag nakita ko siya. Ngunit nakalimutan ko na. Nagyelo na ang buong katawan ko habang nakatitig siya sa akin.
Paulit-ulit ko mang sabihin sa sarili ko na hindi ko na siya mahal. Na naka-move on na ako. Alam kung kapag pinikit ko ang mga mata ko ay siya pa rin – siya pa rin ang babaeng gusto kung makasama habang buhay.
“Hey, Dei, di mo sinabi na pupunta ka! Nag-reserve sana ako ng table,” nagising ako sa boses ni Rigid at sa katotohanang may Rigid na pala siya.
“I’m with Kat actually tapos,” tinuro niya ang pinsan kung si Hannah. “I bumped into her.”
“Oh, kararating lang din ni Ziv, may isang table pa naman so share na lang kayo. And, wait I’ll get your favorite.” Ngumiti si Rigid at nginitian niya ito pabalik.
“C’mon, Ate Lois Dei, let’s go there! Ay sorry, I’m too noisy hehe!” nag-peace sign si Hannah sa mga nandun na tahimik na umiinom ng kape.
Hinila niya si Lois Dei sa table. The same table we used to sit before. Naalala ko nang una ko siyang lapitan noon. Divergent ang topic namin. I also remember what I said, I told him I want to be like an Erudite to make choice – pero hindi ko nagawa. Naging tanga ako. Kung sana maaga ko nasabi sa kanya ang nararamdaman ko ay baka hindi naging huli ang lahat.
I want to be a Candor, honest with my choice. No, nagsinungaling ako. I told myself na okay ako sa pinili ko pero ang totoo hindi ako masaya. Nasasaktan ako. Nakalimutan ko yung tunay na saya kaya I failed to be an Amity.
Somehow, I’ve got some Abnegation side but it’s still out. I’m selfish. Wala na akong ibang inisip kundi ang sarili ko. Wala na akong pakialam sa ibang tao. I just accept their love without returning it. I just love myself. Natatakot kasi akong masaktan uli.
Dauntless is out again. Akala ko matapang ako. Kaso hindi, I’m afraid. Takot ako na dumating yung araw na kung saan makikita ko siyang masaya sa iba habang ako nag-iisa pa din. Gusto ko ngayon, sa akin lang siya masaya. Ako lang ang magpapasaya sa kanya.
I end up being factionless, waiting to be a whole again with her. Well, I should stop my Divergent mode. I wonder kung napanuod na niya ang Allegiant. Ako kasi hindi pa, gusto ko kasama ko siya.
“Hey, Kuya Abo! Aren’t you happy that I saw Ate Lois Dei accidentally, like Tadhana, y’know?”
Tadhana, yeah. Sana.
I look at Lois Dei. Ngumiti lang siya sa sinabi ni Hannah. Ano kayang iniisip niya?
“And, you should thank me kasi now you can hold and talk to her na. Ang corny kasi na puro stolen picture – uhm!” sinubo ko sa kanya yung cake.
Ang daldal talaga ng pinsan ko. Pero, I still owe her. Saka, totoo naman na puro stolen pictures na ang tinitigan ko. Now, it’s thanks to my cousin being the way para makita ko uli si Lois Dei.
“Sorry about her, ang daldal talaga niyan.” I told Lois Dei.
“Nah, I don’t mind at all.”
“See? It’s okay for her. Hihi. Ang ganda niya talaga right? Same kami. Hehe!”
“Yeah, you’re right.”
She’s beautiful but she’s perfect to me.
Ngumiti lang si Lois Dei.
“Anyway, Ate how are you? May boyfriend ka na ba?”
“I’m good. And I’m working na sa isang publishing house. Ikaw ba? How old are you na?” she asked.
Hindi niya sinagot ang gusto kung marinig. Nag-kwentuhan pa sila ni Hannah na hindi ko naman maintindihan kung ano at busy ako sa pagtitig sa bawat galaw ni Lois Dei.
Maya-maya lang ay tumunog ang cellphone niya.
“Sorry, I have to go na. Naghihintay na kasi si Kat sa akin,” tumayo na siya.
“Aww, sayang naman!” Hannah scowl.
“Next time na lang ha. Hannah, nice meeting you,” niyakap siya ni Hannah tapos ay natunaw ako sa pagtitig niya sa akin. “Nice seeing you again, Kuya Ziv.”
Nagpaalam siya kay Rigid at saka umalis na.
“You’re so labo talaga Abo! Well, just thank me because you saw her again. Whatever! Torpe much, looks like naman na wala siyang boyfie. Anyway, just buy me blueberry cheesecake again for being stupid.”
Hindi ko na sinagot si Hannah. Pumunta na lang ako sa counter para bumili pa ng cake. Si Rigid ang bumungad sa akin. Hindi na siya barista ngayon, manager na siya kaya siguro sinadya niyang siya ang kukuha ng order ko.
“Do you love her?” agad na tanong niya samantalang hindi ko pa naibubuka ang bibig ko.
“Why would you let her go?” kusang lumabas sa bibig ko.
“Huh? Why would I let her go?”
“See, don’t ask me if you’re not willing to.”
Sa gulat ko, tumawa siya dahilan para mapatingin sila sa amin.
“I mean, dude she’s not mine to let her go.” Tumawa uli siya na tipong maiiyak na. Nakatulala lang ako, iniisip kung sasapakin ko ba siya.
“You both are stupid. You just wasted three years.”
“What do you mean?”
“Well, naging kami ni Dei for the reason na she saw you with that girl,” turo niya sa pinsan ko. “na akala niya girlfriend mo at pinaglalaruan mo lang siya, pinsan mo pala. Haha!”
“Pumayag siyang maging kami para pagselosin ang girlfriend ko. I have my girlfriend back. She lost you.”
Saglit na nag-loading sa utak ko ang sinabi niya.
“Are you serious?”
“Do I have any reason not to? Look, I want Dei to be happy okay? So kung ako sayo huwag mo nang pakawalan ang second chance. Bihira na lang yan!”
“Fvck!” I cursed. “Give me her new number.”
“Nah, not gonna happen.”
“Rigid!” I said frustrated.
“I told you enough, ikaw na ang bahalang—“
“Fine!” tumakbo na ako palabas. I heard Rigid saying goodluck. At tinawag naman ako ni Hannah. I don’t care about anyone right now. I need to see Lois Dei.
Inikot ko yung buong mall pero Galleria is too damn big para makita ko siya. Sa kamalasan ay ang dami pang tao ngayon. Ilang minuto na akong umiikot dun nang maalala ko ang bahay niya. Tinakbo ko na lang ang bahay niya tutal walking distance lamang ito.
Hinihingal na nakarating ako only to see that the House is for Sale. Natanong ko agad kung bakit niya ibebenta ang bahay. Matagal na ba niya itong binebenta? Hindi ako papayag na mabili iyan ng iba. May mga memories sa loob ng bahay na iyan ang hindi ko kayang kalimutan. I texted the number at sinabi kung bibilhin ko to. There’s no way I would let anyone have it. Gusto kung dyan kami bumuo ng pamilya ni Lois Dei. Kung hindi man siya ang makakatuluyan ko, I will live there with her memories.
Kinalma ko na muna ang sarili ko. Kailangan kung isipin kung saan ko siya makikita. Hindi ko alam ang number ni Kat kaya tinawagan ko si Miggy kahit nasa ibang bansa pa ito. Hindi naman niya sinasagot, malamang tulog pa kaya tinadtad ko na lang ng text.
“Chill, Ziv guwapo ka!” I told myself. Walang taong dumadaan kaya hindi ko maitanong kung saan lumipat ng bahay si Lois Dei. Ayoko namang tanungin isa-isa ang mga tao sa bawat bahay.
“Think! Think! Think – Gotcha!”
Tinakbo ko palabas ang village nila at sumakay agad ng taxi. Malapit lang dito ang hotel kung saan kami nag-stay ni Hannah kaya madali akong nakarating.
Kinuha ko agad ang laptop ko at binuksan ang personal e-mail add ko para i-check kung may bago siyang post. Naka-suscribe ang e-mail ko sa blog niya. Matagal ko rin itong hindi binuksan dahil mas lalo akong malulungkot. Mas lalo ko rin siyang mami-miss.
Sa loob ng tatlong taon, isa lang ang post niya. To my surprised, it was address for me. Habang binabasa ko ang post niya, natanto ko na pareho lang kami ng takbo ng isip – let say ng puso.
***
An Open Letter to Mr. Zivier Gray Bonzon
Hi, I don’t know if it’s a good start though. Nevertheless, I dropped by for you to know- to remember and to forget.
Remember the time I told you to read Divergent?
You told me you want to be like an Erudite – knowledgeable to make choices.
I never told you but I also want to be intelligent enough to make choices. I tend to say I am knowledgeable enough to make choices for I’ve been doing that since I started high school. I’m independent, then you came. I want to be dependent to you. I forgot to be intelligent I became stupid to let you go.
You told me like a Candor you want to be honest with your choice.
I also want to be honest with my choice. I want to choose the truth. I don’t want to live in lies. Well, you came. I forgot to be honest. I choose to tell you a lie. I choose to tell my heart a lie when the truth is, I love you, still.
You told me like an Amity you want to be happy with your choice.
Like what Amity said, go with happiness. I want too. I want to walk with happiness. I want to live with happiness. I know I can live. But you left, I forgot to be happy. I forgot to smile with a peaceful heart. I can choose to be happy though how am I supposed to do that? Am I going to lie at myself again? The truth is, I’m hurting and still.
You told me you want to be like an Abnegation, you want to think of others before you make a choice.
I again, always do that. I can be selfless but with you I’m selfish. I did not think of your feelings because I’m afraid of my own. I made a choice for my own because I don’t want to get hurt. Never thought, I would see you hurting. Well, I failed. I still get hurt.
You want to be brave like a Dauntless to face the consequences of your choice.
I am brave. I am always ready to face every choice I make. I don’t know what you did to me that I forgot to be brave. I am afraid to face what I have done. I’m afraid that I just want to close my eyes and forgot everything like what I am doing.
I am afraid to tell myself that I still haven’t forgetten you and will never even if how many times I say it. I will always fail. And this is the greatest fear I have – I was not able to tell the one for me that I love him so he became the one that got away.
That’s left me with factionless. Hoping that someday I’ll be perfect in the world you know.
– deiLoisM
PS: Sorry won’t be enough but I still want to say it.
PPS: Thank you for making a great impact in my life that I will never forget how handsome you are.
***
Binasa ko ito nang paulit-ulit hanggang sa talagang ma-absorb na ito lahat ng utak ko. Saka ko binuksan ang Wattpad account ko para basahin ang lahat ng mensahe niya na hindi ko nagawa noon. Panahon na rin siguro para magpakilala ako sa kanya.
I can’t imagine her having a crush on someone she didn’t even know, funny that it is me of all the person. I think I believe in destiny but it’s still her choice to make me her destiny because I choose her to be mine,
The last message says, bumalik ka na guwapo o.
“Don’t worry, I’ll come back and will never leave your side again.” Bulong ko sa sarili ko. Pinindot ko ang tab para sa bagong story. Bago pa ako makapag-type ay tumawag si Hannah.
“You looking for Ate Lois Dei?” she said in a small voice. “nasa kabilang table lang sila kaya. And I told her na you would go to the girl you’re going to marry kaya –“
“Okay, wait wait. Tell her to open her Wattpad account!”
“Ha? Why? How the hell am I supposed to do that?”
“Just do it okay. Get a laptop or phone basta do it! And I’ll give you everything you want!”
“Okay fine, wait. I want to be your bridesmaid so do your best to get her back again or else don’t get married, ever!”
“I know.”
She hanged up.
I know, it’s now or never.
No. Kinuha ko ang singsing sa bag ko.
It’s now and forever.
0 thoughts on “Sincerely, YHE”