꧁𝐊𝐀𝐁𝐀𝐍𝐀𝐓𝐀 2꧂
𝐑𝐎𝐒𝐖𝐄𝐋𝐋 𝐏𝐎𝐕
Bumaba ako sa sasakyan ko dahil kakauwi ko lamang galing New Zealand. Hindi sana muna ako uuwi kaso mapilit ang aking ama. Habang naglalakad ako ay sinalubong ako ng aking ama.
“Welcome home hijo!”-sabi niya habang may ngiti sa kanyang mga labi.
“Anong nangyari sayo papa. Kung hindi pa sinabi ng isa sa katulong ang totoo mong kalagayan ay wala man lang akong malalaman, kaya pala nagpupumilit kang pauwiin ako dahil sa nangyari sayo!”-nagtatampong sabi ko sa kanya, habang niyayakap ito.
“Patawad anak ako ang nagsabi sa mga katulong na huwag ipaalam sa iyo ang nangyaring aksidente. Dahil nasa maayos naman na akong kalagayan”-sabi niya sa akin, habang tinatapik-tapik ang likod ko.
“Tama na ang sermon hijo,”-sabi niya ulit dahil di ako umiimik. “Kamusta naman ang step-mother mo?”-tanong niya sa akin, dahil minsan ng nag-away ang dalawa kaya lumipad si mama papunta sa akin.
“Maayos naman si mama. Naglilibang siya ngayon sa Puerto Rico. Naaya ng mga amiga niya doon,”-sabi ko sa kanya.
“Mabuti naman kung ganun hijo. Kung nalilibang pala siya sa piling ng mga kaibigan niya,”-sabi niya habang may lungkot sa kanyang mga mata.
Tinulak ko na lang ang wheelchair ng papa ko papunta sa terasa. Dahil gusto ko pa siyang makausap bago ako magpahinga.
“Marami kayong dapat ikwento sa akin papa,”-sabi ko sa kanya dahil sampung taon din kaming nagkahiwalay. Dahil siya na mismo ang dumadalaw sa bahay kasi ayaw niya kaming umuuwi ni mama dito sa Pilipinas.
“Patawad anak gusto ko lang na magkaroon ka ng magandang buhay!”-sabi niya sa akin habang umuupo ako sa harap niya.
“Natupad naman ang iyong gustong mangyari papa, pero ayaw ko ng lumaki na malayo sa iyo, kung alam ko lang na mangyayari ito edi sana umuwi ako ng mas maaga para alagahan ka,”-sabi ko sa kanya at may lungkot sa aking mga mata na nakatingin sa kanya.
“Pasensya na anak,”-sabi niya sa akin tapos niyakap niya ako at ganun din ako sa kanya. Bago kami nagkahiwalay dahil magpapahinga daw muna ako.
ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎
Pinagmamasdan ko ang kopitang hawak ko. Dahil hinatid ng nurse ang papa ko sa kanyang kwarto. Ang laki ang itinanda ng papa ko dahil sa sampung taon na hindi kami nagkita.
Mabuti pala at naisipan kong umuwi dito sa Pilipinas. Nagpapasalamat ako dahil hindi ako nakinig sa aking mama.
Itinaas ko ang kopitang hawak ko para inumin ko ang laman nitong alak pang paantok lang. Tsaka ako dumiretso na ako sa aking kwarto.
Naligo muna ako dahil magkaiba ang klima sa Pilipinas at talagang ang hirap palang mag adjust. Malamig sa New Zealand at mainit naman dito sa Pilipinas. Kaya malaki ang pagkahawa ko sa klima.
Natapos na akong maligo tsaka ako humiga na sa aking kama para makapag pahinga. Pero bago ‘yun ay binuksan ko ang aircon ng aking kwarto.
ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎
𝐆𝐋𝐘𝐃𝐄𝐋 𝐏𝐎𝐕
Nagising ako sa sinag ng araw na tumatama sa aking mukha. At dumiretso ako sa banyo para makahilamos at makaligo narin dahil maaga pa akong aalis dito. Kaya bumaba na ako para kumain sa baba ng hotel.
Habang kumakain ako ng may biglang umupo sa harapan ng mesa kung saan ako kumakain. Tinignan ko muna kung sino man ‘yung taong umupo na lang na wala man lang mahintulot.
“Napuna kong nag sosolo kang kumakain kaya minabuti kong lumapit sa iyo!”-sabi niya sa akin. Tinaasan ko lang siya ng aking kilay at sinabing “Without my permission?”
“I-Im sorry kung nagpadalus–dalos akong umupo sa iyong lamesa dapat nagparamdam muna ako,”-sabi niya sa akin na ikinangisi ko sa kanya.
“Nagpapatawa ka ba mister. Hindi kanaman multo para magparamdam,”-sabi ko sa kanya tapos ngumiti dito.
“A-ako nga pala si Jess, and ako ang namamahala dito sa hotel na ito,”-sabi niya sa akin na ikinatango ko.
“Really? By the way gusto kitang batiin sa pamamalakad mo sa hotel. Maayos ang serbisyo ng iyong mga staff!”-sabi ko sa kanya habang umiinom ng buko juice.
“Sinabi ko kasi na kailangan asikasuhin nila ang mga guest dito sa hotel!”-sabi niya ulit habang kumakain na.
“Gusto ko sanang mag enjoy ka sa pananatiti mo dito!”-sabi pa niya na ikinangiti ko naman.
“Iyan talaga ang aking purpose, ang mag relax bago ako gumawa ng bagay, na inaasahan at gusto kung gawin,”-sabi ko sa kanya sabay ngiti ulit sa kanya.
“Pwede na bang malaman ang iyong pangalan, kung ito’y mararamatin mo,”-nahihiya pang sabi niya sa akin na ikinailing ko nalang.
“Hindi ka talaga sumsuko ha!”-tumatawang sabi ko sa kanya. “I’m Glydel Pascual“-duktong ko sa sinabi ko sa kanya
Sabay abot ng kamay ko sa kanya. Na kinuha naman niya para makipag-shakehands kaming dalawa.
“Nice to meet you Ms. Glydel,”-sabi niya sa akin na ikinatango ko.
“Nice to meet you too Jess,”-sabi ko naman sa kanya sabay ngiti. “I’d better be going Jess. Gusto ko munang maglakad lakad sa labas ng hotel,”-sabi ko ulit sa kanya, dahil natapos na akong kumain.
“Sasamahan na kita!”-He insist kaya wala akong nagawa kundi pumayag.
“Tiyakin mo lang na walang babaeng susugod sa akin at sasabunutan lang ako bigla,”-pabiro ko pang sabi sa kanya. Na ikinatawa naman niya.
“Don’t worry, aaminin ko sa’yo ang totoo. I’m happily married, and I have two beautiful kids,”-sabi niya sa akin na ikinatango ko naman.
At nakahinga naman ako ng maluwag dahil sa pagiging honest niya. Kasi sa mga panahon nabibilang nalang ang mga lalaking katulad niya, mga feeling single pero ang totoo ay nakatali na pala.
“Well! salamat naman kung ganun. So lets go gusto kung maglakad lakad sa tabing dagat,”-sabi ko sa kanya.
“Sure!”-sagot niya tapos naglakad na kami palabas.
Pinagmasdan ko ang magandang tanawin dahil nakakaengayo ang alon ng dagat.
Naglalakad lakad lang kami pero teka may tatanungin nga ako sa kasama ko.
“Kamusta na ang buhay dito sa San Rafael Jess?”-tanong ko sa kanya at huminti kami sa paglalakad sa may malaking bato tsaka ako umupo doon, hinilalayan pa ako para makaupo ako ng maayos.
“As you can see, naging maunlad na din ang lugar na ito. Marami ang establishment ang naitayo, marami na ding turistang nagbabakasyon sa mga resort dito sa San Rafael,”-mahabang pahayag niya, tsaka tumingin din sa kalawakan.
“That’s good to know, kamusta naman si Don Vicente Cruz?”-tanong ko ulit sa kanya, pero nanatiling ang tingin ko ay sa alon ng dagat.
“Dalawang taon palang akong namalagi dito sa San Rafael, pero sapat na ang araw na pananatilu ko dito para makilala siya, maraming nakapagsabi sa akin dati, na isa siyang malupit na tao. Pero noong minsang makaharap ko siya ay hindi ako makapaniwala. He’s totally change, para tuloy hindi kapani–paniwalang kinatatakutan siya sa bayang ito”-mahabang pahayag niya na ikinangisi ko.
Changed huh, tsked in my fucking dream. I know na tinatago niya ang totoo niyang pagkatao. At iyan ang dapat kung malaman.
Tsked! it can’t be hindi totoo ang narinig ko kay Jess. Maghihiganti pa ako sa matandang iyon. Kahit ano man ang mangyari hindi magbabago ang aking plano, may utang itong dapat niyang bayaran. At hindi ako magpaligoy-ligoy na maningil sa kanya, kahit ito pa ang kaawa-awang tao dito sa mundo
Hindi na ako nag salita pa at iniisip ko kung bakit ganito ang explanation niya.
Hanggang nagyaya na na naman akong maglakad-lakad nalang ulit sa tabing dagat.
ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎ᴥ︎︎︎
𝐉𝐄𝐒𝐒 𝐏𝐎𝐕
Habang pinag mamasdan ko si Glydel parang may itinatago siya. At malayo ang kaniyang iniisip dahil habang nag sasalita ako ay panay kimkim niya ng kanyang kamao.
Habang naglalakad lakad ulit kami ay parang ang bayang ito ay makasalanan para sa kaniya.
“Alam mo Glydel alam kung may problema ka dito sa probinsya ng San Rafael,”-bulong ko sa aking sarili habang pinagmamasdan siya.
Maganda siya, matangkad, mabuti, at sexy dahil my curve ang kanyang katawan, slim palangiti pero sa likod ng ngiting yan parang kasinungalingan lamang ang laman.
Lumapit ako sa kanya dahil parang bago siya sa aking paningin the way she walk, the way she eat ay napakagalanteng tignan.
Well! alam kong malalim ang problemang dinadanas niya pero wala na akong pakialam doon. At talagang labas na din ako sa mga bagay-bagay na napagdaanan niya.
I just want na kaibiganin siya at nag tagumpay naman ako.
“Hmmm Jess tara na sa loob,”-pukaw niya sa iniisip ko.
“Sige”-sabi ko naman sabay lakad na pabalik sa Hotel na pinagtatatrabahuan ko.
0 thoughts on “Que Comience El Amor”