TRES.
Naalimpungatan ako sa malumanay na tunog ng keyboard sa loob ng aking kwarto. Noong una ay hindi ko ito pinansin dahil akala ko ay nanaginip pa ako. Tinatamad din akong bumangon dahil napuyat ako sa kaka-review para sa aming quiz.
Babalik na sana ako sa pagtulog ng marinig ko ang kanyang boses.
Aren’t you somethin’ to admire?
‘Cause your shine is somethin’ like a mirror
And I can’t help but notice
You reflect in this heart of mine
Van?
He’s singing inside my room.
What is he doing here?
Nanatili akong nakatalikod mula sa pwesto ni Van. Hindi ako gumalaw dahil natatakot ako sa kung anong maaari niyang gawin kapag nalaman niya na gising ako. Bagkus ay hinayaan ko na lamang na ipagpatuloy niya ang kanyang pagkanta, na matagal ko ring hindi narinig.
If you ever feel alone
And the glare makes me hard to find
Just know that I’m always
Parallel on the other side
Pumikit ako nang muling tumulo ang luha sa aking mga mata. Mahal ko si Van ngunit unti-unti kong nararamdaman ang takot kapag nandyan siya. Mas nauuna na ang bilis ng tibok ng puso ko dahil naiisip ko na kaya niya akong patayin sa isang maling sinabi o ginawa ko.
Why? What happened to us?
Bakit pakiramdaman ko ay hindi na talaga si Van ang kausap ko?
Ano na naman ba itong ginagawa niya?
‘Cause I don’t wanna lose you now
I’m lookin’ right at the other half of me
The vacancy that sat in my heart
Is a space that now you hold
Show me how to fight for now
And I’ll tell you, baby, it was easy
Comin’ back here to you once I figured it out
You were right here all along
Hindi ko na siya maintindihan. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Gusto ko siyang tulungan pero paano ko siya tutulungan kung nauuna ang galit niya sa tuwing may sasabihin ako? Kailangan ko ba na ba siyang dalhin sa mental hospital o di kaya naman ay kailangan ko na bang tumawag ng psychiatrist?
Pero mukhang ako pa yata ang unang mababaliw kaysa sa kanya. Mukhang kailangan ko na ring mag-therapy o mas tamang sabihin na mas kailangan ko ng lumayo kay Van. But, how?
It’s like you’re my mirror (O-oh)
My mirror staring back at me (O-oh, o-oh, o-oh)
I couldn’t get any bigger (O-oh)
With anyone else beside of me (O-oh, o-oh, o-oh)
And now it’s clear as this promise
That we’re making two reflections, into one
Dahan-dahan kong pinunasan ang mga luha ko at nanatili pa ring nakapikit hanggang sa matapos niya ang kanyang pagkanta. Ano ang susunod kong gagawin? Nagpanggap pa rin akong tulog pero hinanda ko ang sarili ko sa pwedeng mangyari. Uh, damn! I feel shaky.
Napamura ako sa utak ko na maramdaman ko ang pag-upo niya sa gilid ng kama. Ginawa ko ang lahat para hindi niya mapansin na gising ako ngunit bigla akong nanlambot ng ikulong niya ako sa kanyang mga bisig.
Pakiramdam ko ay tumaas lahat ng balahibo sa aking katawan. Ramdam ko ang kanyang paghinga habang hinahaplos ng kanyang labi ang aking buhok. He slowly planted kisses on my should habang maingat niyang hawak ang aking kamay na para bang hindi niya sinaktan noong isang araw ang kaliwang kamay. Ni hindi ko pa nga magawa ang mga art project ko dahil doon.
Inis. Naiinis ako pero…eto na naman ako. Sa isang ganyan lang niya, eto na naman ako. Iniisip na patawarin siya. Eto na naman ako magpapakatanga sa kanya.
Ilang minuto rin kaming nasa ganoong posisyon hanggang sa hindi ko na kinaya pa kaya naman unti-unti akong gumalaw na para bang kagigising ko lang.
“Van?” umikot ako upang tingnan siya. Puny*ta! Kung mag-a-acting lang pala ako araw-araw o di sana nagmajor in Film or Drama na lang pala ako at hindi nag-major sa Painting.
Nakangiting mukha niya ang nasilayan ko. “Hey.”
Napakislot ako ng bigla niyang ilapat ang kanyang mapupulang labi sa aking noo. “Sorry,” mahinang bulong niya. “Let me make it up to you.”
I bit my lower lip. What the fuck! Why, Van? Why are you being like this again?
Tumango na lang ako. Hindi ko alam ang isasagot ko. Ayokong sirain ang moment na ito kasi alam ko na maling salita lang ay pwedeng ikasira na naman namin. Kaya eto ako, susunod na naman sa sasabihin niya. Hindi na lang magsasalita. And, once again, eto na naman ako kinakalimutan ang lahat para sa lalaking hindi na karapat-dapat.
“I love you,” ngumiti ako.
Hinaplos niya ang aking buhok. “Mahal na mahal kita, Aleya. Huwag mo akong iiwan?” pagmamakaawa ng boses niya. “Hindi ko alam ang gagawin ko kapag nawala ka.” Pumikit siya at nakita ko ang pag-agos ng maliit na butil sa kanyang pisngi.
“Hindi kita iiwan,” sagot ko.
Hindi ko siya iiwan kung hindi niya ako muling bibigyan ng dahilan upang gawin yon.
He nodded. “I prepared breakfast for you. C’mon, let’s eat.”
My lips parted in shock. “Really?” ramdam ko yung biglaang saya pagkarinig ko non kahit hindi ko alam kung saan na naman ba tutungo ang araw na ito.
Bumangon siya at inalalayan ako na makatayo.
“I’m sorry about this,” malambing na ani niya. He gently placed his lips on my left hand. “I finished all your art projects,” tumuro siya sa gilid.
“You did?” hindi makapaniwala na sabi ko habang tinitingnan iyong mga canvas sa gilid ng study table ko. “Thank you!” hindi ko na rin napigilan na yakapin siya.
He chuckled. “Yeah. Sorry for being an ass. I promise not to do it again.”
I planted kisses on his cheeks like how I used to before. “Thank you.”
“C’mon, mahal. Let’s eat. Para makapag-prepare na rin tayo for school.”
Nakangiting tumango ako sa kanya habang patuloy ang pagmumura ko sa sarili ko. Ang rupok ko talaga pagdating sa kanya. Tang*na naman. Kakalimutan ko na naman ba lahat dahil lang dito? Nakita ko na ‘to e. Nakita ko na tong scene na ‘to pero ayan na naman ako na maniniwala na baka ito na talaga yung comeback niya. Sana nga eto na kasi hindi ko na alam ang gagawin ko. As usual, ako na lang uli ang mag-aadjust para magpatuloy ang ganitong ugali ni Van.
“What did you cook?” excited na sabi ko pagkalabas namin ng kwarto ko.
Bre looked at Van before turning to me. “Are you okay?” prankang tanong niya. “Sabihin mo lang kapag–
“I am fine, Bre,” tinitigan ko siya ng maigi hoping na makuha niya ang nais kong iparating. Nakita ko naman na na-gets niya pero sadyang ayaw lang talaga niyang magpapigil.
“Have you gone to psycho — I mean, I’m not saying you are crazy. Just therapy since you were in an accident. Sorry, hindi ka naman ganyan dati so naisip ko lang na baka dahil sa trauma. I’m a psychology student, I can help you,” diretsong saad ni Bre.
Sabay kaming tumingin kay Van. Blanko ang ekspresyon niya sa sinabi ni Bre. Hinanda ko na ang sarili ko pati na rin ang kicks ko kung sakali mang may gagawin naman siya ngunit pareho naming ikinagulat ang kanyang pagtango.
“I think, I need that,” tumingin siya sa akin. “Do you want me to go to therapy?”
I blinked. Is he seriously asking me? Or it’s a prank? Anong isasagot ko? I thought of possibilities. Kapag oo, baka isipin niyang iniisip ko na baliw siya pero kung hindi naman ay baka sabihin niyang wala akong pakialam sa kanya. Saan ba ako lulugar?
“Uhm.” napatingin ako kay Bre. “Ikaw lang, do you think you need it?”
Van caressed my cheeks. “I’ll do it for you.”
I could only hope that with his approval, everything will be back to how they used to be.
“Let’s eat?” yaya ni Bre. “Syempre hindi naman ako papayag na kayo lang ang kakain no?”
Van laughed. “Sure.”
Natulala pa ako. Van is laughing again? I mean, wow! Please, don’t make this a dream.
“Why are you staring at me, mahal? Nai-in-love ka na naman ba?” he teased.
I immediately hugged him from the back na naging dahilan upang tumawa siyang muli.
“Hays, don’t make me feel bitter, guys!” naka-pout na sabi ni Bre. Although, alam ko namang sinasakyan lang niya ang trip ni Van, same with me, at mamaya ay malilintikan na ako kay Bre.
“Just eat,” said Van at nakita ko na sumubo na siya ng niluto niya.
“Oo na. Masarap ba to — wait…” tumigil si Bre sa pagsasalita dahilan upang tingnan ko siya. Humiwalay ako pagkakayakap kay Van habang patuloy naman siya sa pagnguya ng niluto niya.
“Why?” tanong ko kay Bre.
Saglit na nag-isip si Bre bago ituro ang mga pagkain na nasa harapan namin. Doon ko napagtanto kung ano ang tinutukoy niya.
“You are allergic to peanuts, right?” Bre commented. “That’s a peanut butter on the bread you just ate.”
“That’s right. Are you okay?” I started to panic. “I mean, the last time you ate peanut ay hindi ka makahinga.”
“And, you are okay now? That’s a hell lot of peanuts,” nagtatakang sabi ni Bre.
“Oh, nawala sa isip ko,” sagot niya pagkatapos ng ilang minutong pag-iisip.
Bahagyang tumaas ang kilay ko. Nawala sa isip niya? That’s impossible.
Tumingin ako sa countertop kung saan nakapatong iyong jar of peanut. Wala kaming peanut butter sa condo dahil alam kong allergic si Van sa peanuts kaya hindi na ako bumibili nito at cheese ang paborito namin ni Bre kaya masasayang lang din ito.
So basically, si Van ang bumili noon. Pero bakit ka bibili ng peanut butter kung alam mong allergic ka sa peanuts? And, that is not something that will slip on your mind. That’s weird.
“Are you okay?” nag-aalala na tanong ko. “Drink water,” inabot ko sa kanya yong baso.
Pareho naming hinihintay ni Bre ang magiging reaction ng katawan niya pero nanatili siyang kalmado na para bang alam niyang walang mangyayari sa kanya.
“I’m fine,” ngiti niya. “I’ll go to the comfort room,” paalam niya. “Nangangati na ako ‘e,” marahan niyang kinamot ang braso niya pero wala akong nakitang pamumula nito. At sa pagkakaalam ko, hirap sa paghinga ang unang reaction niya kapag nakakain siya ng peanut.
Nagkatinginan kami ni Bre.
“‘Di ba, may reaction agad sa katawan niya noong aksidente siyang nakakain ng peanuts?” curious na tanong ni Bre.
Tumango ako. “Yeah.”
“Weird. Nagamot na ba ang allergy niya?”
Nagkibit-balikat ako. “I don’t know. Can you permanently cure food allergies?”
What’s that? Bakit nakalimutan niya? Na-mix lang ba dahil sa accident niya, pero bakit wala siyang allergic reaction?
Sabay kaming napatakbo ni Bre sa comfort room nang makarinig kami ng malakas na pagkahulog. The next we knew, nagkalat na yong mga gamit and Van was already lying on the floor in a fatal position while catching his breath.
“That’s a late reaction,” narinig kong bulong ni Bre bago niya akong tulungang dalhin sa ospital si Van.
—
“Okay na ba si Van?” tanong ni Bre.
Nauna na siyang umalis pagkadala namin kay Van sa ospital dahil may klase pa siya. Maayos naman na ang lagay ni Van. Umuwi lang ako sa bahay para kunin ang mga art materials ko dahil gusto ni Van na doon ako sa condo niya mag-overnight. Maigi na rin yon para mabantayan ko siya.
“Yeah. Nakahinga na siya. Nag-take na rin siya medicine,” sagot ko habang inaayos ang bag ko.
“How about yong rashes niya?”
“Wala namang siyang rashes now. Weird nga ‘e, usually may rashes siya that will last two-three days pero ngayon ay mukhang di naman malala.”
Napataas kilay si Bre. “Hmm, weird lang ‘no? Di kaya may amnesia siya or you know dahil sa trauma kasi nakalimutan niya na allergic siya sa peanuts?”
Sumangayon ako kay Bre. “Siguro nga epekto rin ng aksidente. Mukhang kailangan mo na talaga siyang ipa-schedule for therapy,” suhestyon ko.
Tumango-tango si Bre habang nagbabasa ng libro. “Mabuti na lang at pumayag siya. Anyway, malaki ka na at naririndi na rin akong pangaralan ka, so please kahit na naging medyo okay si Van,” binigyan niya ng diin yong medyo okay. “Hindi pa rin tayo sigurado. Baka may bipolar or split personality na siya. So, please…don’t make me worry.”
“I know, Bre,” I assured her kahit na hindi ko rin naman sigurado. May takot pero at least may progress naman si Van as of the moment dahil pumayag na siya sa therapy. Sana tuloy-tuloy na ito.
“I have something for you pala.” Tumayo si Bre at pumunta sa shelf. Inabot niya sa akin ang isang sprayer. “That’s pepper spray. I mean, I know hindi mo gustong saktan si Van and you don’t use your karate skills sa kanya pero at least yan you can use para makatakas if ever na may ginawa siya sayo.”
“Aww,” I pouted. “Thank you for being my friend.”
Umirap siya. “It’s not my idea. It’s your best friend, Jake. Siya ang bumili nyan for you at pinaabot lang niya. Call him, okay?”
“Yeah. I will. Una na muna ako.” Sinuot ko na yong bag ko at nagpaalam sa kanya.
Ilang oras pa ang biyahe mula sa unit ko papunta sa condo ni Van. Naabutan ako ng rush hour kaya naman alas-otse na ako nakarating sa condo niya.
“Hi, mahal,” nakangiting bungad niya sa akin pagbukas ng pinto.
“Hi, how are you?” malambing na sabi ko.
“I’m okay na since you are here,” ipinatong niya ang kanyang braso sa balikat ko. Dumiretso kami sa kusina kung saan nakita ko na naghahanda siya ng hapunan. “Kumain ka na ba?”
“No, and wow…” react ko ng makita ko ang mga pagkain na niluto niya. “Anong meron at may pa-pasta, chicken, salad, and sushi ka tapos ano ‘to,” turo ko don sa fish na hindi ko alam ang tawag.
“Masama bang maghanda ng food para sa pinakamamahal ko?” bulong niya na sa aking tainga na naging sanhi ng kiliti sa buo kong kalamnan.
Niyakap niya ako mula sa aking likuran and he started planting kisses on my neck. I gasped for air nang unti-unting bumaba ang halik niya sa likuran ko. Kahit na may suot pa rin akong damit ay ramdam na ramdam ko pa rin ang init ng mga labi niya.
“Gutom ka na ba?” nakakaakit na sabi niya.
“Uh,” I moaned ng bigla niyang kagatin ang tainga ko. “Let’s eat muna.”
“Let me eat you first,” he giggled behind my ears.
Mabilis niya akong pinaharap sa kanya. Agad niyang ipinasok ang kanyang dila sa aking bibig habang ang kanyang mga kamay ay naglalakbay na papasok sa aking t-shirt. Patuloy lamang na nilalasap ng aking bibig ang mainit niyang hininga.
Sa isang subok ay natanggal na niya agad ang hook ng aking bra at malaya ng naglakbay sa kanyang kaliwang kamay sa aking dibdib habang ang kanang kamay naman niya ay tinanggal na ang suot kong skirt.
“Oh, uh…Van…”
Napasabunot ako sa kanyang buhok ng ipasok niya ang dahan-dahan niyang haplusin ang aking basang-basa puke.
“Wanna feel me inside?” he teased.
“Aah, yeah…” sagot ko.
Napakagat-labi ako ng sunod-sunod ang pagpasok ng daliri niya sa ari ko. Ang mga kamay ko naman ay nagsimulang tanggalin ang butones ng polo niya. Hinaplos ko ang kanyang dibdib hanggang sa bumaba ito sa kanyang pantalon.
“I missed you…” bulong ko.
Hindi siya sumagot bagkus ay pinaupo niya ako sa countertop. Binuka niya ang aking mga binti at ang dila naman niya ang sumunod na naglaro sa aking ari. Oh my god! Napapikit na lang ako habang dinadama ang sarap ng mga dila niya sa aking puke.
Patuloy siya sa pagpasok ng kanyang dila sa aking ari habang ang kanyang isang kamay ay nilalaro naman ang aking clit. Napapamura na lang ako sa sobrang sarap at nakababaliw na sensasyong dulot ng ginagawa niya. Hindi siya tumigil sa ginagawa niya hanggang sa marating ko ang rurok ng kasiyahan.
Hinihingal na inabot ko ang kanyang mga labi. Ang kamay ko naman ang nagsimulang maglaro sa kanyang sandata.
“Bend over,” utos niya.
Muli akong napakagat-labi ng ipasok na niya ang sandata niya sa aking ari. He started thrusting up and down habang ang kanyang isang kamay ay nilalaro ang clit ko. Sht! Napakapit ako ng mahigpit sa countertop.
“Uh, Van…” I called his name.
Bigla na lang tumulo ang luha ko. I don’t know if it was because he was giving me the feeling of heaven or siguro na-miss ko lang ang ganitong mga haplos ni Van. Madalas kasi ay marahas at pilit kapag ginawa niya ang bagay na ito sa akin.
Ito uli iyong unang beses matapos ang aksidente na masasabi kong making love instead of sex.
Matapos niyang pagsawaan ang pagtira sa akin mula sa likuran ay binuhat niya ako at ipinahiga sa sofa. He started teasing me by gently caressing my clit before inserting his penis inside me again. After that, mabilis niyang nilabas-masok ang kanyang ari sa pagkakababae ko. Pareho naming inaabot ang aming hininga habang nagkikiskisan ang aming katawan.
“Are you gonna cum?” I said nang mapansin kong malapit na na niyang ilabas ang kanyang juices.
“Yeah,” ngumisi siya. “I am gonna cum inside you.”
“What? No,” mabilis na react ko.
Mahigpit na hinawakan niya ako at bago pa ako makawala ay pinutok niya niya ito sa loob ko.
“You…” agad akong napabangon para dumiretso sa c.r at maghugas.
“Where are you going?” hinatak niya ako at pinaharap sa kanya.
“I am not on my pills,” reklamo ko. “And you just — wait, are you trying to get me pregnant?” hindi makapaniwalang tanong ko.
Ginamit ko na ang kamay ko para alisin ung mga juices niya na puke ko kahit na alam ko naman na huli na. Mananalangin na lang ako na hindi ‘to mabubuo sa loob ko.
“Why you look like that? Hindi mo ba gusto ang ginawa ko?” unti-unti na namang nagbago ang aura niya. Naging nakatatakot na naman ang kanyang mga mata.
“Van,” napailing ako habang pilit kong inaalis ang pagkahawak niya. “Hindi yon kasama sa plano. I told you, hindi ko pa gustong magkaroon ng anak.”
“Why? Para maiwan mo pa ako ha? Para makawala ka pa sa akin?” mala-demonyo siyang ngumiti. “No, I will never let that happen.”
“Van, ano ba!” hindi napigilang sigaw ko. “Why are you doing this to me?” nanghihinang sabi ko. “I can’t be pregnant…” napahilamos ako sa mukha ko.
“You will stop drinking pills at kung kailangang mag-sex tayo araw-araw para makabuo ng baby ay gagawin natin!” seryoso at may diing sabi niya. “Hindi ako papayag na makawala ka pa sa akin!”
“Please, Van…no….” umiling ako.
“That’s not for you to decide.”
Hindi ko napigilan ang sarili ko. Kusa na lang dumapo ang palad ko sa pisngi niya.
“What the hell!” hinigpitan niya ang pagkakawak sa wrist ko. “Gusto mo bang tuluyan ko na ang kaliwang kamay mo.”
“Aww, Van…” hatak ko sa kaliwang kamay ko. Muli kong naramdaman ang sakit nito. “I’m sorry, please…”
“What, Aleya? Tell me! May iba ka ba ‘ha?” padabog na binitiwan niya ang aking kamay. “TELL ME!”
Umiiyak na umiling ako. “Wala. Ikaw lang! IKAW LANG, VAN! HINDI PA BA OBVIOUS HA NA KAYA KONG IBIGAY LAHAT PARA SAYO?” I broke down.
Napaupo na lang ako sa sahig dahil sa sobrang sakit ng dibdib ko. Halo-halong emosyon na naman ang nararamdaman ko.
“Gusto na kitang isuko…” bulong ko. Niyakap ko ang tuhod ko habang patuloy na umiiyak. “Gusto ko na…” I sobbed. “Pagod…na…pagod…na ako…”
“Pagod ka na o may iba ka na?” pilit niya pa ring sinasabi.
Natawa na lang ako. “Ganyan na ba talaga tingin mo sa akin?”
Masamang tingin ang pinukol ko sa kanya sa aking pagtayo. “Kung may iba na ako, hindi ko na sana sinusubukang ayusin ang relasyon nating matagal ko na dapat sinukuan.”
Bago pa niya ako muling saktan ay agad kong dinampot ang pepper spray sa aking bag at tinapat sa mata niya.
I never thought I would do that. For the record, it’s so fulfilling that I wish I also had the courage to truly run away from him.
0 thoughts on “NEVER”