DOS.
“I want to punch him in the face!” nangagalaiti na sabi ni Bre habang dinadampihan niya ng cream ang pasa ko sa leeg. “Payagan mo na kasi akong ipa-blotter siya. You know, I have connections,” she urged. “My grandfather is a general. Kung gusto mo ipatumba na natin.”
“I’m fine na, okay?” sabi ko.
Tinitigan ako ang aking sarili sa salamin. I looked so depressed and suicidal. I hate it. Masyadong obvious na puno ako ng problema sa buhay. Sa sobrang dami ng iniisip ko dahil kay Van, dagdagan mo pa ng mga art projects ko, ay nakakalimutan ko na alagaan ang sarili ko.
Sobrang nami-miss ko na ang maalagang Van. Iyon bang hindi niya hahayaan na makalimutan ko ang pagkain. Iyong nandyan para i-remind ako sa mga bagay na dapat kong gawin. Masyado akong naging dependent sa kanya, ayon tuloy noon napabayaan ko na ang sarili ko nang bigla siyang mawala. Hindi pa naman nawawala ang katawan niya, iyong kaluluwa lang siguro.
“May bago ka na namang pasa,” usisa ni Bren habang pinapasadahan ng tingin ang binti ko. “Don’t say it’s your fault because I know it’s not.”
“I’m fine,” pilit akong ngumiti. “Saka, okay na rin naman ang boses ko ‘e.”
“Duh!” inirapan ako ni Bre. “Ilang linggo ka ring di makapagsalita at makakain ‘no. Gusto mo bang tuluyan na kita ‘ha? Ako nahihirapan ‘e. Sige, ayan magaling ka na. Magpakamartyr ka uli mamaya pag nakita mo siya ‘ha,” sarkastiko ngunit may pag-aalalang sabi ni Bre.
Bumugtong-hininga siya. “Jake has been asking me about you. Nag-aalala na rin siya sayo tapos hindi naman siya makalapit kasi baka siya pa iyong maging dahilan para masaktan ka uli.”
“I miss Jake too,” malungkot na sabi ko. “Can you ask me to visit me na lang dito? I mean, at least pwede nating sabihin na ikaw ang dinalaw niya.”
Tumango si Bre. “I’ll call him.”
“Okay, mauna na ako.” paalam ko.
“Teka, mamaya pa ang klase mo ‘a. Magkikita kayo ni Van?”
Mabilis akong umiling dahil sigurado akong makakarinig na naman ako ng pangaral mula sa kanya. Ayaw na ayaw niya kasi na ako ang pumupunta kay Van o di kaya ang makipagkita ako kay Van. Ayoko rin. Ngunit minsan may mga taong dinadamay si Van o sinisira para lang makuha ang gusto niya – makuha ako.
“May bibilhin lang ako sa mall,” pagsisinungaling ko.
Sumakay ako ng taxi papunta sa lugar kung saan kami unang nagkakilala ni Van. It’s a studio called Sip & Gogh. It’s a cozy place kung saan pwede kang mag-paint while having wine or any beverages of your choice.
I met him four years ago. Bago lang kami ni Jake dito sa city since galing kami sa province. Mahilig akong mag-painting kaya naman sobrang tuwa-tuwa ako na malaman na may ganoong place dito. It became my go-to-place. I spend most of my free time painting in the shop. Tapos nagsimula na rin akong sumali sa mga contest ng shop na naging dahilan para ma-meet ko si Van – the old Van.
“Hey, Aleya!” Azaiah, the manager of the Sip & Gogh recognized me. “Gosh! Ngayon lang kita nakita. How are you?” excited na sabi niya. “Where’s Van, hindi mo ba siya kasama?”
“No. Busy kasi siya ‘e,” pagsisinungaling ko.
“Aww, sayang naman. Teka, babalik ka na ba sa pagme-mentor?” bigla niyang tanong habang ginigiya ako sa paborito kong pwesto. “Marami ng kids iyong nag-e-enrol dito for a session. We need you na saka si Van.”
“Uhm,” ngumiti na lang ako. Sa totoo lang gusto ko ng bumalik uli sa kanila kaso bukod sa busy ako ay nawalan na rin ako ng gana lalo na at sa tuwing nagpupunta ako ay naalala ko lahat ng masasayang alaala namin ni Van.
Nang inakala namin na patay na siya dahil sa pagkawala niya. Tumigil na ako sa pagpunta dito. Akala ko sa pagbalik niya ay babalik ulit kami sa lugar na ito pero wala. Paano pa kami babalik sa lugar na ito kung hindi na namin magawang ibalik ang dating kami?
“Okay naman ba si Van?” intriga niya pagkaupo ko sa harapan ng canvas. “Balita ko ay naaksidente siya ‘di ba? Mabuti at nakabalik siya ng maayos.”
“He’s fine. Don’t worry, isasama ko siya sa pagbalik ko dito.” I lied. “Anyways, okay lang ba na iwan mo muna ako saglit?”
“Ah yes, sure. Paint ka na, serve ko yong favorite wine niyo ni Van,” nakangiting sabi niya. “Nako, may ididisplay na naman kami doon sa space niyo ni Van. Ang tagal niyo ring walang ginawa ha,” turo niya don sa wall kung saan nakasabit lahat ng best painting namin ni Van.
Nasa pinakamataas noon ang unang painting na ginawa namin ni Van nang una kaming magkakilala. Contest noon, magkatabi kami, same spot sa kung nasaan ako ngayon, at hindi sinasadya na natapunan ko siya ng wine dahil sa pagkataranta ko.
Puting t-shirt ang suot niya noon kaya naman talagang nainis siya so in return binilhan ko siya ng t-shirt. And it all started there. Madalas ko na siyang nakikita sa lugar na iyon. Akala ko nga ay sinusundan niya ako pero sabi nila na siya naman daw talaga ang regular customer doon bago pa man ako magpunta doon.
We became friends and officially became lovers after months. Everything was perfect until the accident happened. We thought he was dead until he came back alive after 6 months of being dead. He was really okay for months until unti-unti ko na nakita yong changes. Naging seloso, aggressive, controlling, and everything you can say about toxic relationships.
“Nako, mukhang matutuwa si Van dyan at siya ang pininta mo,” said Azaiah. Inilapag niya sa tabi ko iyong wine.
“That’s quite expensive,” react ko. “Hindi ko ‘yan afford ha.” I said pertaining don sa klase ng wine na inabot niya. Hindi ako maalam pagdating sa wine pero alam ko na mamahalin ito. It’s a 2000 Château Lafite Rothschild, if I remember may ganyan si Van at sinabi niya sa akin na kasama iyon sa wine collection niya.
Bigla akong napaisip dahil hindi na nagsasabi pa si Van tungkol sa mga wines.
“It’s Van.”
“What?” nakakunot-noo na tanong ko. Lumingon ako sa paligid pero wala akong nakitang anino ni Van, ni hindi ko nga nalanghap ang pabango niya kaya sigurado akong wala siya sa paligid.
“Iniwan niya ‘to bago siya magpunta sa ibang bansa. Sabi niya i-serve ko daw sayo ‘to kapag bumalik ka rito. And, it was the first time you came here after Van asked me to do this kaya ayan na, enjoy!”
Nabitiwan ko iyong paint brush at unti-unting tumulo ang luha ko. Nataranta si Mina sa nangyari sa akin habang nakatingin naman iyong mga tao sa paligid namin.
“Hey, are you okay?” niyakap ako ni Azaiah dahilan para mas lalo akong umiyak habang inaalala lahat ng tungkol sa amin ni Van. Iniisip kung saan ba ako nagkulang para humantong kami sa ganito. “Why? May ginawa ba sayo si Van?” pag-alo ni Azaiah. “Should I call him?”
“No,” mabilis kong tugon. “Masaya lang ako.”
“You don’t look happy, Aleya,” umiling siya. “You used to have that glow everytime you walked inside our shop and now it’s just gone. I thought baka busy ka lang kaya ganyan ka, but now that you’ve cried…” Azaiah stared at me. “Are you really okay?”
Humiwalay ako sa kanya sabay punas sa luha ko. “Yeah, I’m okay. Nag-away lang kami ni Van,” pagsisinungaling ko. Inabot ko iyong glass wine at mabilis na tinunga ito. Napaismid ako nang maramdaman ang tapang nito sa aking lalamunan.
“I’ll go,” paalam ko. “I’ll finish this painting some other time. Okay lang ba na i-send ko na lang yong payment ko thru bank?”
Inayos ko na yung gamit ko. Hindi ko na siya hinintay pa na magsalita at mabilis akong tumakbo palayo sa lugar na iyon. Tuloy-tuloy lang ako sa paglalakad habang pilit na pinapatigil ang sarili ko sa pagluha.
Sa sobrang blurred ng paningin ko ay hindi ko na naiwasang makabangga ng tao. “Sorry!” nakayukong sabi ko. Hahakbang na sana ako palayo nang hawakan ako nito.
“Aleya?” napatingala ako.
Sinalubong ako ng nagtatakang mga mata ni Marco. “What are you doing here? And, sht!” mura niya. “Why are you crying? Ano na naman ba ang ginawa sayo ni Van?”
Inilabas niya ang panyo niya at dahan-dahang pinunasan ang luha ko. “Thanks.”
“Nag-away ba kayo? Sinaktan ka na naman ba niya?”
Umiling ako. “No. Uhm, may naalala lang kasi ako kaya umiiyak ako.”
Alam kong hindi siya kumbinsido sa sinabi ko kaya iniba ko na lang ang topic.
“What are you doing here? Wala kang klase?” tanong ko.
“May binili lang ako,” pinakita niya iyong paperbag galing ng National Book Store. “You know, Architecture stuff.”
“Ganon ba. O sige. I need to go na…” pinigilan niya ako.
“Let’s eat,” aya ni Marco.
“No, it’s okay. Hindi pa ako gutom. Isa pa, baka makita pa tayo–“
“Ni Van? Si Van na lang ba lagi ang iisipin mo? Kelan mo ba iisipin ang sarili mo?” iritang sabi ni Marco. Nakita ko ang inis sa mukha niya na unti-unti ring nawala, bagkus napalitan ito ng sobra-sobrang pag-aalala at pagmamahal.
“C’mon, Aleya,” malambing na ani niya. “Break up with him.”
“I am trying to.”
“You are not trying hard enough,” malungkot na tugon niya. “If you can’t break up with him, then at least take care of yourself.”
Inayos niya iyong gulo-gulo kong buhok sabay ngiti. “If you can’t take care of yourself, allow me to do it.”
I was tempted to say yes because finally I have someone to take care of me again. But, I know now not to be dependent on someone because it would ruin me like how it’s ruining me at the moment.
“Are you trying to make me feel guilty for not choosing you?” I teased him.
Marco Nicollo Ruiz was Van’s best friend. Nauna ko siyang nakilala bago ko pa man makilala si Van sa Sip & Gogh dahil pinsan ni Jake si Marco. Kay Marco kami unang tumuloy nang magpunta kami ni Jake at Bre dito sa city para mag-aral.
Nalaman ko lang na best friends pala sila ni Van nang ipakilala ito sa akin ni Van sa isang party.
Marco was the first one to confess his feelings for me before Van even did. Marco was even my crush back then, but Van got me. They still became friends, but Marco distanced himself for a while saying he needs to move on from me.
“I am,” mariing sagot niya. “I accepted defeat because I thought my fucking best friend will take care of you and now…” umigting ang panga niya at ramdam ko ang kirot sa puso niya.
“What happened to Van? Do you have any idea what happened to him after the accident?” curious na tanong ko. “Hindi niya sinabi sa akin ang nangyari and everytime na babalikan ko iyon ay magagalit siya.”
“You know we’re not how we used to to e you became a couple,” yumuko siya.
“Can you talk to him? You’re still best friends. He needs a best friend especially now,” I pleaded. Kung hindi ko kaya, baka kaya ng iba na tulungan siya.
“I’ll try if you do me a favor,” mapaglarong sabi niya.
“What?”
“Cut your hair short, or at least try getting enough sleep because you look ugly,” asar niya.
Napairap ako sa sinabi niya. “Ganon ba talaga ka-obvious?”
He nodded. “Don’t let Van get into you, okay? You are better than that. You used to glow.”
“I know. It’s just I don’t have time for that,” tumingin ako sa wrist watch ko. “I need to go back. I’ll be late.”
“May absent ka na ba?” biglang tanong niya.
“Ha? Uhm, wala pa?”
“Good,” walang pasabing hinatak niya ako. “One absent will not actually drop you or fail you. Matalino ka naman, so I’m gonna pamper you.”
“What? No, hell. Van’s gonna–“
“Van again?” he scowled.
“Classmate ko siya and what’s pamper?” takang-tanong ko.
“Girls like to use it. Hindi ka ba babae?” asar niya uli na may kasamang pag-irap.
Hinampas ko siya ng mahina habang hinahatak pa rin niya ako sa kung saan. Tumigil lang kami nang makarating kami sa salon.
Nagtaas ako ng kilay. “You going to treat me?”
Tumango siya, ipinatong ang dalawang kamay sa balikat ko at tinulak ako papaloob ng salon.. “I’ll make you regret choosing Van over me,” he joked, or maybe he was really joking.
But he wasn’t joking about pampering myself.
“Okay na ‘to. You got me a haircut,” hinaplos ko ang dating mahabang buhok ko na ngayon ay hanggang balikat na lamang. Ginawan ko ring ash brown ang dating itim na buhok ko.
“Nah, I want to spoil you,” he insisted. “Let’s do some facial and waxing,” nakangiting sabi niya dahilan upang lumabas ang biloy sa kanyang dalawang pisngi.
Habang tinitigan ko siya ay napapatanong na lang ako kung bakit hindi nga ba siya ang pinili ko? Bakit nga ba si Van?
“Why are you staring at me?” pumikit-pikit siya na tila nagpapa-cute. “May dumi ba ako sa mukha?”
“Wala,” I smiled. “Iniisip ko lang kung bakit hindi ikaw ang pinili ko ‘no?”
“Because we both know that Van is not really an ass and we both know he’s better than me,” ani Marco. “He was better than me ’cause right now he is really an asshole.”
“I am still staying because I am hoping that we’ll go back to the way things used to be. I was thinking baka he’s just having a nightmare, or maybe –” I sighed. “I just love him so much that I want to stay ’till I can.”
Hindi siya nagsalita, bagkus ay niyakap na lamang niya. Dinama ko ang init ng yakap ni Marco sa loob ng ilang minuto bago ako humiwalay.
“Tara na. Ililibre mo pa ako ‘di ba?”
We spent the whole day pampering ourselves. Nagpa-facial, nagpa-wax, nagpa-massage, at kumain ng kumain. For a while, nakalimutan ko na hindi ako masaya at hindi ako okay. Kahit sandali, natutunan ko na unahin ang sarili ko. Maigi na rin na wala pa akong cellphone ngayon para hindi ako mako-kontak ni Van. Hindi rin naman siguro niya ako hahanapin. Hindi naman siya pumapasok sa klase kaya baka hindi rin niya alam na hindi ako pumasok buong araw.
Hays, bakit ba hindi siya mawala sa isip ko? Nakakainis! Gusto kong lumayo na sa kanya pero ni hindi ko siya magawang alisin sa isip ko dahil kahit gaano ako ka-busy, tumatakbo pa rin siya sa utak ko.
“Natulala ka na dyan? Si Van ba yan?” tanong ni Marco habang nasa loob kami ng sasakyan.
“Hindi. Iniisip ko lang kung anong ginawa nila sa Art Theory kanina. Medyo struggle yong subject na yon. Kailangan kong mag-aral saka may deadlines pa ako to meet,” sagot ko na totoo rin naman.
“I see,” tugon ni Marco. Binalik niya ang tingin niya sa daan habang pinilit kong makatulog.
Nagising na lamang ako nang tumigil kami sa building ng condo ko.
“Tara sa loob,” yaya ko kay Marco. “I’ll cook for you. It’s the least thing I could do for you.”
Umiling siya. “I would love to, pero ayoko na maging dahilan ako na mag-away kayo ni Van. We never know kung nandyan ba siya.”
“I’ll bring you some na lang sa school. Is that okay?”
“That would be great,” ngumiti siya at kumaway bago tuluyang umalis.
Indeed. That was a great day.
Only if Van is not waiting outside our condo unit.
“Hey,” bati ko. Pilit kong tinago ang kaba at takot sa dibdib ko nang magsalubong ang aming mga mata. “Uh, what are you doing here?”
Napakagat-labi ako ng matanto ko na mali ang tanong ko. Malamang na nandito siya para bisitahin ako at para alamin kung nasaan ako. Tang*ina! Hindi naman na siya madalas na nagpupunta sa condo namin ni Bre dahil mas gusto niya na ako ang pumupunta sa unit niya para doon matulog.
Pinasadahan niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Napayuko ako.
“Uh, I went to the mall kaya hindi ako pumasok. Nagpagupit lang ako at –“
“You look beautiful,” komplimento niya na siyang nagpatulala sa akin.
Agad akong tumingin sa kanya dahil baka hindi si Van ang kausap ko, baka nanaginip lamang ako. I mean, I get that a lot from him before, when he was still the old Van. But, with the new Van, it was the first time na narinig ko na sabihin niya iyon.
Akala ko nga ay magagalit siya dahil nag-ayos ako. Na baka isipin niya na nagpapaganda ako dahil may iba ako.
“Sorry, hindi ko nasabi. Wala pa rin kasi akong phone,” pag-iiba ko ng topic.
Imbes na galit ang marinig ko sa kanya ay ngumiti siya. Isang ngiti na matagal kong hindi nakita. Inabot niya sa akin ang paperbag.
“Here. I bought you a phone,” malambing na tono niya. “Have you eaten yet?” lumapit siya sa akin at hinaplos ang aking pisngi.
Dahan-dahan niyang idinampi ang kanyang labi sa aking pisngi. Napapikit ako nang unti-unti niya itong ilapat sa aking mga labi. Mainit at puno ng pagmamahal ang kanyang halik. Tila ba siya iyong dating Van na nakilala ko.
Ano na naman ba ‘to?
Banayad ang paghaplos niya sa akin sa aking likod habang patuloy ang paglalaro ng kanyang dila sa loob ng aking bibig. Napakislot ako ng magsimulang maglakbay ang kanyang kanang kamay sa loob ng aking damit habang ang isa naman ay patuloy sa paghagod sa aking likod.
“Van…” I moaned. Bumaba ang halik niya sa aking leeg. “We’re outside the condo,” bulong ko.
Tila ba wala siyang narinig sa sinabi ko. Isinandal niya ako sa pader at patuloy pa rin sa paghalik sa aking leeg hanggang sa unti-unti ng pumasok ang kanyang kamay sa loob ng aking palda.
“Van…stop…” nanghihinang bulong ko. “Uh…” ani ko nang ipasok niya ang daliri niya sa basang-basa ari ko. Napakagat-labi na lamang ako nang mabilis niyang pagalawin ang kanyang dalawang daliri sa loob ko.
Hinawakan ko ang kanyang braso upang pigilan siya. Ayoko namang gawin ito sa tapat ng condo ko at sa mismong harapan ng cctv. At ayokong gawin ko ito dahil – cctv! Fck! Napamura ako sa isipan ko. Hindi ko alam ang tumatakbo sa utak ko pero ayokong magkaroon ng scandal na ikasisira. Sigurado ako na maaari itong gamitin ni Van sa akin.
Kaya naman inipon ko ang buong lakas ko para itulak siya. Nang hindi siya magpatinag ay ginamit ko na ang natutunan ko sa karate at sinipa siya sa tuhod dahilan upang mapaluhod siya.
Malakas na mura ang narinig ko mula sa kanya. “SHT. WHAT THE HELL IS THAT?”
“Sorry,” inabot ko ang aking kamay at ako ang agad na napamura ng hatakin niya ako dahilan upang mapaluhod din ako. “Van! Ano ba?”
“I should be the one saying that!” pasigaw na sabi niya. “What the hell? Ano, ayaw mo na makipag-sex sa akin kasi what? May iba ka na? Kaya ba nagpaganda ka? Sinong kasama mo kanina?”
Here we go again.
Napahilamos na lang ako sa aking mukha. Hindi ko na sinubukan pang tumayo. Umupo na lamang ako sa sahig. Sobrang pagod na ako na ang tanging nagawa ko na lang ay yakapin ang sarili ko at hayaan siyang magalit. Kung papatayin niya ako ngayon ay okay lang. Bahala na iyong cctv na sumaksi ng lahat.
“What are you gonna sit there?” hinatak niya ako patayo.
Umagos na naman ang luha ko. “A…y..oko na…” mahinang pagsusumamo ko. “Let me go,” I cried.
“What? Ngayon iiyak ka? Hah! If I know, nagdd-drama ka lang para makipaghiwalay sa akin at sumama sa lalaki mo. Sino? Si Jake, Marco? What tell me!”
Napasigaw ako sa sakit ng apakan niya ang paa ko. “Van, please…my hands,” pagmamakaawa ko. Saktan niya na lahat ng parte ng katawan ko, huwag lang ang kaliwang kamay ko. “Tell me kung sinong lalaki mo kung ayaw mo na sirain ko ang mga kamay mo at hindi ka natuluyan pang makapagpinta!”
“I’M NOT CHEATING ON YOU!” sigaw ko habang pilit na inaalis ang pagkakaapak niya sa kamay ko. “Please, let go–“
Bago pa man niya ako masabunatan ay agad siyang tinulak ni Bre. Nakahinga ako ng maluwag.
“I’m not yet done with her,” masamang tingin ang pinukol ni Van kay Bre. “Huwag kang makialam dito.”
“Dadadaan ka muna uli sa akin bago mo saktan ang kaibigan ko. Nakakailan ka na!” humarang si Bre sa gitna namin.
“Bre,” hinila ko ang laylayan ng damit niya. “Don’t please. Let me settle it.”
Tumayo ako habang hawak ang aking kamay. Damn! I still have a lot of art project to do na mukhang hindi ko pa matatapos dahil sa sakit ng kamay ko.
“Mahal mo pa ba ako?” hindi ko napigilang tanong ko.
“Ano bang klaseng tanong ‘yan? Magkaka-ganito ba ako kung hindi?”
“Just answer it, Van,” inis na sabi ko. “Mahal mo pa ba ako? KASI IYONG KILALA KONG VAN!” tumawa ako habang umiiling. Ikababaliw ko na talaga ang pagmamahal ko kay Van.
“Hindi ganyan magmahal,” ani ko.
Natahimik siya. Bigla uli siyang naging maamo at pilit na lumalapit sa akin upang yakapin ako.
“Subukan mong hawakan si Aleya…” banta ni Bre.
“Mahal kita, Aleya,” ngumiti siya. “Mahal kita.”
“Prove it,” I urged. “Hindi ko na kasi nararamdaman pa.”
0 thoughts on “NEVER”